Album recensie overzicht: Tim Jago, Paul Carrack en meer

Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Tim Jago – Time Shift
De titel van dit album is alvast bijzonder accuraat: want de eigen composities van deze Australische gitarist worden gekenmerkt door wisselende, veelal afwijkende maatsoorten en tempi. De naam Tim Jago prijkt weliswaar op de hoes, maar het is toch echt de verdienste van drummer David Chiverton dat de stukken keurig op de rails blijven. Da’s voorwaar geen sinecure, zeker niet als stukken dubbele maatsoorten hebben – double timing. Neem een stuk als ‘Soil to Sky’ waarin voortdurend wordt afgewisseld tussen een vierkwartsmaat en 5/8. Chiverton houdt de compositie strak terwijl Jago en saxofonist Mark Small hun melodieuze solo’s door het ritme heen mogen weven. In dergelijk complexe composities dreigt een plaat snel te technisch te worden, maar daarvan is geen sprake: integendeel, het is vooral de aanstekelijke energie die dit album voortstuwt. Natuurlijk hoor je dat dit veeleisend materiaal is en enig flexen van de muzikale spierballen is het ensemble rond Jago niet vreemd, maar toch is het eindresultaat een album met overwegend fraai fusionwerk. Hoogtepunt is de solo van bassist Dion Kerr in ‘Major’ die hiervoor het volledige register van de zessnarige bas benut. Naast de eigen composities bevat dit album twee covers: ‘Bernie’s Tune’ van Bernie Miller en ‘Body and Soul’ van John Green. Laatstgenoemde stuk, een jazzstandaard uit de jaren dertig, vormt voor menig solist een enorme uitdaging vanwege de bijzondere akkoordenreeks, maar wederom is het een magistrale Chiverton die meer de aandacht trekt dan de virtuoze vingers van Jago of de lyrische saxofoon van Small. Dankzij Chiverton behoudt ‘Body and Soul’ de swing waarmee Coleman Hawkings het nummer in de jaren veertig groot maakte als een van de eerste bebop-opnames. Daarmee wordt ‘Time Shift’ toch vooral het album van David Chiverton. (Jeroen Mulder) (7/10) (Bespoke Jazz)

Morten Haxholm – Aether II

‘Ambient 1: Music for Airports’ uit 1978 was het album waarmee Brian Eno muziek introduceerde die hij omschreef als “as ignorable as it is interesting” , bedoeld om een ruimte te vullen, niet om de aandacht op te eisen. Eno was ontegenzeglijk de man die soundscapes populair maakte, inclusief invloed op de jazz, vooral in de meer experimentele en ambientgerichte richtingen van moderne jazz. Uitgerekend in Scandinavië is dit een stijl die menig liefhebber kan bekoren. En dus vult de Deense bassist Morten Haxholm nog maar eens een schijf met muziek die het midden houdt tussen meditatieve geluidsbeleving en experimentele jazz. Minimalisme en elektronica vormen de de belangrijkste ingrediënten van dit ‘Aether II’. Je kunt er natuurlijk een mooi filosofisch verhaal bij vertellen, over jeugdherinneringen aan magnolia in de tuin van je grootouders, speelgoed of fraai natuurschoon, maar dat verhult niet dat de composities en met name de motieven in de kern tamelijk eenvoudig zijn. Verstilling, noemt Haxholm het zelf. De plaat moet het vooral hebben van het ambient geluid, dat door uitstekende productie uiterst verfijnd en ruimtelijk klinkt: alsof het gezelschap bij je in de kamer staat te spelen. Muzikaal gebeurt er echter te weinig om de aandacht ruim drie kwartier vast te houden. (Jeroen Mulder) (6/10) (Zack’s Music)

Paul Carrack -The Country Side of Paul Carrack, Volume 1
Op 74-jarige leeftijd waagt Paul Carrack zich aan zijn eerste country-album, een nostalgische verzameling van tien klassieke countrynummers uit de jaren vijftig tot zeventig. De man met ‘de gouden stem’ bewijst dat zijn warme baritonstem verrassend goed werkt bij dit genre. Het album opent sterk met Don Gibson’s ‘Sea of Heartbreak’ (1961), waarin Carrack’s soulvolle interpretatie de klassieker een moderne frisheid geeft. Hoogtepunten zijn de single ‘Take These Chains from My Heart’ van Hank Williams en het originele ‘Cold Light of Day’ met speelse pianolijnen. De Nashville-productie door Steven Wood is voortreffelijk, met authentieke country-instrumentatie die perfect integreert met Carrack’s karakteristieke keyboard-werk. Met 32 minuten is het album wel kort, en Carrack speelt het overwegend veilig met bekende klassiekers. Toch slaagt hij er uitstekend in om respect te tonen voor de country-traditie terwijl hij de nummers tot zijn eigen maakt. Een warm, vakkundig eerbetoon dat hopelijk een vervolg krijgt. (Jan Vranken) (7/10) (Carrack UK)

Russ – W!LD
Na zijn commerciële doorbraak met hits als ‘What They Want’ keert Russ terug met een introspectieve reis naar binnen. ‘W!LD’, zijn zesde studioalbum, markeert een bewuste afstand van de externe successen die zijn carrière hebben gedefinieerd. De in Atlanta wonende rapper begeeft zich op onbekend terrein en onderzoekt wie hij werkelijk is, voorbij de controverse en het commerciële succes. Muzikaal combineert Russ zijn kenmerkende zelfgemaakte productie met een volwassener perspectief. De 19 nummers variëren van de motiverende anthem ‘Movin’ tot de kwetsbare zelfreflectie van ‘Trying’. Zijn woorden blijven scherp, maar tonen nieuwe diepgang in het onderzoeken van grenzen en emotionele groei. De productie voelt organischer aan dan op eerdere projecten, met ruimte voor zowel coolheid als stilte. Hoogtepunten zijn het aanstekelijke ‘April 7’ en het contemplatieve ‘Superman’, waarin hij erkent dat hij niet altijd de reddende engel kan zijn. Het album profiteert van zijn veelzijdigheid, maar mist soms focus in zijn ambitie om alle kanten van zijn persoonlijkheid te belichten. Desondanks bewijst ‘W!LD’ dat Russ’ evolutie als artiest en mens hand in hand gaat, resulterende in zijn meest persoonlijke werk tot nu toe. (Elodie Renard) (7/10) (Diemon)

Haim – I Quit
Vijf jaar na het Grammy-genomineerde ‘Women in Music Pt. III’ zijn de Haim-zussen terug met hun eerlijkste statement tot nu toe. ‘I Quit’ functioneert als een uitgebreid ontslagbriefje aan alles wat hen niet langer dient, van toxic relaties tot eigen beperkende gedachten. Het is hun eerste album zonder langjarige producer Ariel Rechtshaid, wat resulteert in een directer en rockerig geluid. De 15 nummers ademen bevrijding en zelfacceptatie. Rostam Batmanglij’s coproductie brengt de band terug naar hun rockwortels, terwijl de lyrische rijpheid nieuw terrein verkent. Danielle’s stem staat centraler dan ooit, ondersteund door de warme harmonieën van haar zussen. Van de aanstekelijke frustratie van leadsingel ‘Relationships’, vergelijkbaar met hun doorbraakhit ‘The Wire’, tot de U2-geïnspireerde afsluiter ‘Now It’s Time’, toont het album hun grootste emotionele bereik. De eerste helft bevat de sterkste nummers, waaronder het speelse ‘Down to Be Wrong’ en de cathartic ‘Everybody’s Trying to Figure Me Out’. Sommige latere tracks voelen minder essentieel, en het album mist soms een consistent ‘Haim 2025’-geluid. Toch bewijst ‘I Quit’ dat opgeven soms de moedigste keuze is, zowel artistiek als persoonlijk. (Jan Vranken) (8/10) (Universal Music)