Album recensie overzicht: Slick Rick, Murder by Death en meer

Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Swans – Birthing
Na 43 jaar gejoorschade toebrengen over de hele wereld levert Michael Gira met ‘Birthing’ zijn laatste ‘big sound’ album af. Helaas voelt dit zeventienende studioalbum meer als een conceptueel statement dan als een muzikale vooruitgang. Waar voorganger ‘The Beggar’ (2023) nog verrassende wendingen en emotioneel muzikale diepgang bood, blijft ‘Birthing’ steken in voorspelbare Swans-formules. Het album strekt zich uit over bijna twee uur, verdeeld over zeven uitgerekten nummers die vooral bewijzen dat lengte niet automatisch betekenis garandeert. Gira’s obsessie met ‘all-consuming sound worlds’ resulteert hier in meer een soort van endurance test dan een artistiek muzikale ervaring. Tracks zoals ‘The Healers’ en ‘Guardian Spirit’ drijven voornamelijk op rituele herhaling zonder de doorbraken die eerdere Swans-epossen zo memorabel maakten. Natuurlijk blijft de band technisch bekwaam en atmosferisch imposant, maar ‘Birthing’ mist de innovatie die Swans groot maakte. Het voelt als een uitgebreide epiloog bij een carrière die eigenlijk al zijn climax had bereikt. Voor devotees een nostalgische afsluiting, voor anderen een testament van artistieke uitputting. (Jan Vranken) (6/10) (Young God Records)

Slick Rick – Victory
Na 26 jaar stilte keert de legendarische rapper Slick Rick eindelijk terug met ‘Victory’, zijn eerste album sinds 1999. De 60-jarige Brit toont op deze 27 minuten durende comeback dat zijn verteltalent nog altijd intact is. Het album combineert zijn klassieke storytelling met moderne invloeden van reggae en house, wat soms verrassend goed uitpakt. Hoogtepunten zijn zonder twijfel ‘Documents’ met Nas en nummers zoals ‘Stress’ en ‘Angelic’. Idris Elba fungeert als executive producer en het geheel wordt begeleid door een visueel album. Helaas voelt ‘Victory’ met zijn vijftien korte tracks vaak gehaast aan. Sommige nummers lijken halfbakken en missen de cohesie van zijn klassieke werk. De house-invloeden op tracks als ‘Come On, Let’s Go’ werken niet altijd overtuigend. Toch is dit een respectabele terugkeer van een hip-hop pionier. Rick bewijst dat hij op zijn zestigste nog steeds relevante muziek kan maken, ook al bereikt hij niet de grootsheid van zijn gouden jaren. Voor oude fans een nostalgische trip, voor nieuwe luisteraars een interessante kennismaking. (Elodie Renard) (7/10) (Mass Appeal)

Azymuth – Marca Passo
Na vijftig jaar muzikale innovatie presenteert Azymuth met ‘Marca Passo’ hun jubileumalbum – tegelijkertijd een eerbetoon aan overleden oprichters José Roberto Bertrami en Ivan ‘Mamão’ Conti. Alex Malheiros, het laatste overgebleven originele lid, draagt hun erfenis voort met hulp van producer Daniel Maunick en nieuwe drummer Renato ‘Massa’ Calmon. Het album opent sterk met de energieke ‘Andaraí’ en ‘Belenzinho’, waarin die klassieke Azymuth-magie nog volop aanwezig is, die nerveuze, jazzy vibe die hen zo uniek maakte. Producer Maunick slaagt erin moderne elementen te verweven zonder de groove te verliezen, vooral hoorbaar op het hoogtepunt ‘Last Summer in Rio’ met Jean Paul ‘Bluey’ Maunick (Incognito) op gitaar. Helaas zakt het album gaandeweg weg in een al te comfortabele easy listening-modus. Waar Azymuth ooit de grenzen van ‘samba doido’ opzocht, voelt veel van ‘Marca Passo’ veilig en voorspelbaar aan. Van de pioniers die elektronische instrumenten introduceerden in klassieke Braziliaanse muziek en hip-hop producers inspireerden, had je meer mogen verwachten. Een respectabel eerbetoon dat net iets te braaf uitpakt ,een lichte teleurstelling voor een band met deze rijke geschiedenis. (Jan Vranken) (6/10) ( Far Out Recordings)

Murder by Death – Egg & Dart
Na 25 jaar neemt Murder by Death elegant afscheid met ‘Egg & Dart’, een album dat functioneert als een prachtige zwanenzang. De titel verwijst naar een klassiek architectonisch motief dat leven en dood symboliseert, een passende metafoor voor dit afscheidsalbum vol ‘goodbye songs’. Adam Turla’s kenmerkende baritonstem en Sarah Balliet’s expressieve cello vormen opnieuw het hart van hun gothische americana-sound. De 11 tracks balanceren meesterlijk tussen melancholie en triomf, waarbij nummers als ‘Lose You’ en ‘Wandering’ zowel dansbaar als hartverscheurend zijn. De productie van Kevin Ratterman is gepolijst maar behoudt de rauwe energie die de band zo bijzonder maakt. ‘Egg & Dart’ wordt terecht beschreven als hun “meest droevige en mooiste album”, maar dat weerhoudt het er niet van om ook momenten van vreugde en hoop te bevatten. Het is geen bombastisch afscheid, maar een verhaalvertellende reis door de schaduwrijke wereld waar Murder by Death altijd thuis was. Een waardige en onvergetelijke finale van een unieke band. (Jan Vranken) (7/10) (Murder By Death)

Joe Armon-Jones – All the Quiet (Part II)
Na zes jaar keert Joe Armon-Jones terug met het tweede deel van zijn meest ambitieuze soloproject. ‘All the Quiet (Part II)’ bewijst dat de Ezra Collective-pianist ook op eigen kracht indrukwekkende muziek kan maken. Het album vermengt jazz virtuositeit met dub-productietechnieken, waarbij Armon-Jones voor het eerst zelf alle mixing voor zijn rekening nam. Deze King Tubby-geïnspireerde aanpak geeft de tien tracks een rijke, gelaagde sound die perfect past bij het futuristische concept, een verhaal over een wereld waar muziek bijna uitgestorven is. Gastoptredens van Greentea Peng, Wu-Lu en bandgenoten Nubya Garcia tillen het album naar een hoger niveau. ‘War Transmission’ swingend met memorabele pianotonen, terwijl opener ‘Acknowledgement Is Key’ met Hak Baker direct de toon zet. Het Herbie Hancock-achtige ‘Paladin of Sound & Circumstance’ toont Armon-Jones’ veelzijdigheid. Hoewel sommige tracks iets voorspelbaar blijven, slaagt hij erin om toegankelijke muziek te maken zonder zijn artistieke integriteit op te offeren. Een overtuigend bewijs dat hij meer is dan alleen de pianist van Ezra Collective. (Jan Vranken) (8/10) (Aquarii Records)

Het bericht Album recensie overzicht: Slick Rick, Murder by Death en meer verscheen eerst op .: Maxazine :..